Ministrant kocha Boga i dla Jego chwały wzorowo spełnia obowiązki. W codzienności ministrant stara się postępować według reguł, które nazywamy „Zasadami Ministranta”, w parafii Przeworsk – Fara ministrantów obowiązują poniższe zasady:Są przecież chłopcy, którzy nie są ministrantami. Przeżywając liturgię sakramentalną, ministrant uczy się przeżywać całe swoje życie jako uwielbienie Boga i uświęcenie siebie jako chrześcijanina. Zawsze, niezależnie od miejsca i środowiska w którym się znajduje, nie przestaje być ministrantem – człowiekiem bliższym Panu Bogu.
Posługa ministrancka i lektoratu jest specyficznym powołaniem do służby przy ołtarzu Chrystusa. Nie każdy jest do tej służby wezwany i nie każdy też to wezwanie przyjmuje.Zbiórki dla kandydatów i ministrantów w każdą sobotę o godz. 9.00 a dla lektorów i ceremoniarzy w każdy poniedziałek po wieczornej mszy św.
– Ministrant służy Chrystusowi w ludziach.
– Ministrant zwalcza swoje wady i pracuje nad swym charakterem.
– Ministrant poznaje liturgię i nią żyje.
– Ministrant swoją chrześcijańską postawą wnosi wszędzie prawdziwą radość.
– Ministrant jest dobrym synem i bratem.
– Ministrant poprzez swoją postawę daje przykład innym.
– Ministrant jest pilny i sumienny w nauce i pracy.
– Ministrant modli się za Ojczyznę i służy jej rzetelną pracą.
Patronem ministrantów i lektorów jest św. Dominik Savio. Urodził się w pobliżu Turynu we wiosce Riva di Chieri – 2 kwietnia 1842 roku. Rodzicami jego byli: Karol Savio – rzemieślnik i Brygida Gajato – wiejska krawcowa.
Kiedy Dominik miał zaledwie 5 lat już usługiwał do Mszy świętej. Bywało nieraz, że nie mając zegara, przychodził wcześnie do kościoła. Wtedy klęczał prze drzwiami, choć bywały deszcze i śnieżyce i modlił się. Do szkoły miał daleko. Musiał przemierzać w tą i z powrotem do 8 kilometrów drogi. Mimo tego był zawsze punktualny. Zapytany dnia pewnego, czy nie boi się chodzić sam tak daleko odpowiedział zdziwiony: „Nie jestem sam. Jest ze mną Najświętsza Maria Panna i mój Anioł stróż”.
Dominik był prawdziwym aniołem opiekuńczym swojej grupy, bawił się z kolegami w czasie przerwy w szkole, lecz w pewnym momencie przerywał na krótką chwilę grę i prowadził chłopców do kościółka. Pan Jezusa często nawiedzał w Najświętszym Sakramencie. Otrzymał dar kontemplacji, ekstazy i inne nadprzyrodzone dary. Jego nauczycielem był św. Jan Bosco.
Późną jesienią roku 1856 Dominik zaczął odczuwać wysoką gorączkę. Św. Jan Bosco wezwał lekarza, ten orzekł chorobę płuc, bardzo już zaawansowaną. Kiedy Dominik żegnał św. Jana i kolegów ze łzami w oczach powiedział : „Ja, już tu nie wrócę” – tak też się stało. Męczył się jeszcze kilka miesięcy. Dnia 9 marca 1857 roku, zaopatrzony Sakramentami świętymi, kiedy ojciec czytał mu modlitwy o dobrą śmierć, chłopiec zawołał: „Do widzenia, ojcze! Do widzenia! O, jakie piękne rzeczy widzę!” i zmarł.
W 1933 papież Pius XI nazwał go „małym świętym” i „gigantem ducha”. W 1950 papież Pius XII ogłosił go błogosławionym, a w 1954 zaliczył Go do grona świętych.
Ponieważ dobry ministrant jest blisko Chrystusa nie tylko ciałem, bo stoi przy ołtarzu, ale przede wszystkim musi być blisko sercem tzn. powinien stawać się do Niego podobnym, czyli myśleć i postępować tak jak On.
Ministranci i lektorzy to nie tylko grupa formalna, ale również koleżeńska. Integracji służą wspólne wyjazdy, zajęcia rekreacyjne i cotygodniowe zbiórki.
Formacja ministrancka stwarza tym młodym chłopcom szansę na spokojne przeżycie „młodzieńczego buntu”, kształtuje dojrzałe postawy poprzez stawianie wychowankom mądrych wymagań dostosowanych do ich wieku i możliwości.
A nie jest to przecież możliwe bez podejmowania wysiłku, bez rezygnacji z doraźnej przyjemności, bez mądrej i przemyślanej ascezy, a temu procesowi sprzyja naśladowanie Chrystusa. Jest to alternatywa do spędzania wolnego czasu z dala od programów telewizyjnych i komputerowych nasyconych agresją i brutalnością, tak silnie oddziałujących na osobowość młodego człowieka.
Ważną rolę w formacji Liturgicznej Służby Ołtarza w naszej parafii zajmuje działalność rekreacyjno – sportowa. Warto jest przy tej okazji wspomnieć kilka wydarzeń z życia wspólnoty Liturgicznej Służby Ołtarza przy naszej Bazylice.
W październiku wraz ze scholą wyjechaliśmy w Bieszczady na trzydniowe warsztaty. Celem tych spotkań była wspólna modlitwa, integracja grupy, zapoznawanie się z pięknymi okolicami Zalewu Solińskiego.
W lutym na terenach sportowych SP nr 1 w Przeworsku został rozegrany turniej tenisa stołowego. W kategorii otwartej zwyciężył Ireneusz Mazur, natomiast do lat 12 tryumfował Paweł Cholewiński.
29 marca 2008r. dzięki patronatowi Burmistrza Miasta Przeworska i współpracy z Miejskim Ośrodkiem Sportu i Rekreacji został rozegrany Turniej o Mistrzostwo Miasta Przeworska Liturgicznej Służby Ołtarza w piłce nożnej ( do lat 12). Naszą parafię reprezentowały dwie drużyny: z Chałupek ( 1 miejsce) i Bazyliki ( miejsce drugie).
W turnieju dekanalnym w piłce nożnej, który rozegrany został w Gniewczynie zajęliśmy 5 miejsce.
Natomiast OO. Bernardyni z Przeworska organizowali Turniej o „Puchar Zielonej Doliny”, który odbył 1 maja br. na boiskach przy klasztorze. W koszykówce wygrała drużyna lektorów z Bazyliki, w piłce nożnej ich młodsi koledzy zajęli miejsce 3.
31 maja odbyła się pielgrzymka Liturgicznej Służby Ołtarza z naszej parafii do Pustelni św. Jana z Dukli połączona z wycieczką na Cergową ( czerwonym szlakiem papieskim ) oraz zwiedzaniem Uzdrowiska Iwonicz Zdrój.
8 czerwca odbyła się uroczystość przyjęcia kandydatów na ministrantów do posługi liturgicznej w naszej parafii ( dziesięciu ministrantów ). Oprócz nich posługi otrzymali nowi lektorzy ( siedmiu lektorów ) oraz czterech ceremoniarzy.
W sumie w posługę liturgiczną pełni kilka lektorów honorowych, pięciu ceremoniarzy, 20 lektorów i 50 ministrantów.
Zachęcamy wszystkich chłopców, którzy pragną służyć Panu Bogu i Kościołowi do zgłaszania się do posługi liturgicznej.
Warto jest na koniec przytoczyć reguły, które św. Dominik Savio postanowił przyjąć i praktykować w swoim życiu w dniu Pierwszej Komunii świętej:
a) będę często spowiadał się i komunikował, ilekroć mi na to zezwoli mój spowiednik;
b) będę święcił dzień święty;
c) moimi przyjaciółmi będą Jezus i Maryja;
d) będę unikał popełniania grzechów.
Wartości te są zawsze aktualne, rozwój religijny i duchowy pomaga młodemu człowiekowi na umiejętne kształtowanie swojej osobowości. Wielu dorosłych mężczyzn mówi o tym, że przez wiele lat służyli przy ołtarzu, przynależność do Liturgicznej Służby Ołtarza pomogła im wyrobić w sobie wiele pozytywnych cech charakteru. Najważniejsze jest przeżywanie bliskości z Panem Bogiem i życie sakramentalne, które jest naszym uświęceniem.
